Miasto (nie)idealne

Brasília, w co trudno uwierzyć, od 1960 roku jest stolicą kraju. Miasto wybudowano na pustyni, w przeciągu 3 lat. Plan urbanistyczno-architektoniczny miasta stworzyli dwaj brazylijscy architekci Lucio Costa (plan przestrzenny) i Oscar Niemeyer (budynki użyteczności publicznej). Z założenia urbanistycznego, miasto ma plan samolotu: na osi dłuższej (wzdłuż skrzydeł) usytuowano dzielnice mieszkaniowe i hotelowe, wzdłuż osi krótszej (korpus) zlokalizowano budowle użyteczności publicznej, a na jej początku (głowa) budynki rządowe. Nie ma ulic w naszym rozumieniu, a adres identyfikują strony świata, sektory i kwadraty. Idea i zamysł urbanistyczny bardzo mi się spodobał, dlatego uznałam, że warto się tam wybrać. No i to był błąd. Bardzo pozytywnie odnoszę się tworzenia jednoznacznych stref miejskich, tworzenia specjalnej przestrzeni zieleni miejskiej, oddzielania strefy komercyjnej od tej związanej z szeroko rozumianym pożytkiem publicznym. Jednak w przypadku tego miasta coś chyba poszło nie po myśli twórców lub życie nie zaadaptowało się do zaproponowanych rozwiązań. Nie wiem jak żyje się w takim mieście, ale wizytuje się je okropnie. Poszczególne budynki są od siebie bardzo oddalone, w związku z czym poruszanie się po mieście pieszo jest bardzo utrudnione. Na transport publiczny nie ma co liczyć, bo albo jest bardzo drogi (bus turystyczny) lub nie do opanowania dla przyjezdnych (kierowcy nie reagują na prośby zatrzymania). Chyba mogę powiedzieć, że nie lubię aktualnej stolicy Brazylii. Nie będę opisywać, jak to cudownie żyć wśród sztuki. Nie jest cudownie, gdy oprócz niej nie ma absolutnie nic. A przestrzenie są takie, że co kilka kroków błaga się o eutanazję. Nie lubię miasta w którym nie ma ludzi, nie ma pubów, kawiarni, a jedyne ludzkie odruchy odnajduję się w galeriach handlowych.